Vieiros

Moitos son os nomes desta xente pero moitos máis son os apodos divertidos e creativos que impoñen á realdiade cotiá para non caer na tristuraa que os aniquile.

Zanculitos e zanculotes son os apodos que naceron no obradoiro de zancudos. Tomando a cancha nun tempo récord temos a toda a xente montando zancos. Incluso o compa D. que non quería subir por medo, acabou armándose de valor e tomando os zancos polos cornos.

Basket ball en zancos e con palicates, acrobacias rebeldes e cancións creadas polo propios compas son as grandes actividades destes días, xunto os malabares e os ensaios de clown.

Se algo achega esta xente como ningunha outra é o entusiasmo e o traballo, os zancos apréndenos en cousa duna hora, os xogos e media e os malabares en poucos minutos. Teñen unha disposicón ao traballo e á aprendizaxe incrible.
Agradecen todo con esforzo e milleiros de risas. Se caen dos zancos rin, se alguén lles da un golpe morren da risa, pasan o día cantando as cancións que inventamos xuntos e calquera cousa é motivo de celebración.

Un non pode deixar de namorarse desta xente que, perseguidos, maltratados e nalgún caso asesinados, en ningún momento responden con odio nin furia: “intentaron matarnos, pero somente feriron ao compa e alí segue na comunidade, non pasou nada” esa é unha frase destes días.

Nós, mentres, seguimos coa formación dos pallasos convencidos de que neste pobo xurdirá unha fermosa flor de esperanza e tamén de que a risa aquí alcanza un sentido pleno e liberador.

Crónicas anteriores

• Seis días, catro partos de nariz vermello
• De chegadas e abrazos
(1)
• De saídas e traballos
(2)
• Joljá, centro de operacións
(3)
• Cando a árbore se converte en paxaro
(4)
• Seis días, catro partos de nariz vermello
(5)
• Nova revolución (6)