Vieiros

Teatro de rúa
Andipatti é unha das aldeas onde se celebrou o teatro de rúa. Cando nos poñemos a falar con dúas mozas, xa casadas, iso si, sobre a obra, axiña se forma un pequeno grupo de xente. Toda a aldea asistiu á representación. Tanto homes como mulleres comentan o impacto que tivo a obra, sobre todo polo feito de ver as cousas dunha forma tan evidente.

Todo o mundo concorda en que a obra tivo impacto, que a xente comeza a reflexionar. E isto queda patente no debate que se establece entre o grupo que se forma no que a argumentación vai evolucionando dende a necesidade de educar ás mozas aos problemas de acceder a un traballo pasando por como se educa ás nenas para non saír da casa e logo os problemas que todo isto lles implica, igual que casalas e impoñerlles vivir co seu home, non deixarlles decidir nin establecerse no seu traballo. Ás veces é necesaria só un faísca para ir prendendo o lume da igualdade dentro das persoas, sobre todo das mulleres.

Apoio emocional
A mai de Venilla está sentada á porta dunha mínima choupana desfacendo o algodón da súa áspera flor. Entra para recibirnos, a nena dorme no berce tradicional (un sari que se ata no alto para facer de hamaca) mentres ela fala de como antes de que o persoal comezase a vila ver (e cando di isto toca afectuosamente a perna da traballadora de base da súa aldea) a súa situación era desesperada. A veciñanza, a familia, todo o mundo facía burla dela polo seu pecado de ter tres fillas. Estaba excluída e maltratada ata tal punto que pensou en suicidarse e en matar á próxima filla se era unha nena.

Nese momento, durante o embarazo, foi cando o persoal contactou con ela. E comezou a dicirlle outras cousas, cousas diferentes do que estaba afeita a oír. E iso deulle a forza que necesitaba. Explica como perdeu á filla anterior, que simplemente se puxo mala de diarrea e morreu. E como agora non quere perder a esta e que está disposta a ignorar o feito de que o seu home nin a viñese ver despois do parto, dos problemas que ten para sacar algo de comer, de como traballa 12 horas na construción e o resto das horas ten que cociñar e atender ás meniñas. Está claro que o programa non só ten que continuar senón ampliarse para dar máis apoio (económico, social) a mulleres como a mai de Venilla.

Cando saio da súa casa sinto unha combinación de rabia, tristeza e tamén esperanza que me fai recargar as enerxías que ás veces non teño e mirar cara adiante. Ela demostra o importante do apoio emocional, o importante da solidariedade entre as mulleres, que pode marcar a diferencia entre a vida e a morte para unha meniña. Por iso nós traballamos para romper ese cansativo patrón patriarcal de querer que sexamos as nosas “peores inimigas” e de impoñer xerarquías que ao final o único que fan é afastarnos do feito principal: que todas padecemos discriminación. Non do mesmo xeito nin con iguais repercusións pero todas sen faltar unha somos discriminadas e só poderemos cambiar se facemos forza común.





Crónicas anteriores:

• "Durante estes días decateime do moito máis fácil que me resulta o entendemento coas feministas do sur"(1)
• Fai falta que escoite moita xente máis(2)
• A interferencia(3)
• Aquí todo o mundo casa antes dos 25 e se non o fas aí quedaches(4)
• Reconciliarme con esta costa que agora semella tan calma(5)
• Non só os cartos(6)
• Actividades altamente perigosas(7)
• Conexións(8)
• O traballo que custa ser rebelde(9)
• De culebrón, cinema e documental(10)
• Vivía sometida a guerra no seu fogar(11)
• Definitivamente, as cousas cambian(12)
• Hoxe vin...(13)
• Non hai ningún motivo para levar unha vida de violencia(14)
• Acaba de casar e xa lle prohibiron traballar(15)
• Por iniciativa propia(16)
• Conseguiu que a muller poida saír(17)
• E as mulleres falan de política(18)
• Infanticidio feminino(19)
• A presión foi tanta que acabou desterrando a filla(20)
• A importancia de argumentar(21)