No plano máis inmediato, as remesas monetarias enviadas polos milleiros de galegos e galegas que durante máis de dous séculos embarcaron rumbo a América, serviron para atenuar as necesidades máis urxentes do contorno rural. Ditas remesas foron canalizadas, na súa meirande parte, a través de sociedades de emigrantes. E dese xeito, grazas aos pesos gañados de sol a sol na chacra arxentina, na zafra cubana ou no cafetal paulino; grazas ás xornadas baixo o sol abafante nas obras do ferrocarril, nas estibas do porto habaneiro ou nos escuros boliches porteños durante sete días á semana, poidéronse saldar débedas, redimir foros, afrontar a compra de propiedades e introducir innovacións técnicas e organizativas nas explotacións rurais. Pero tamén, nun plano máis xenérico, a liquidez monetaria chegada de América contribuíu ao despegue da industria metalúrxica, conserveira ou da construción naval.


Así mesmo, os cartos americanos axudaron a crear unha tupida rede bancaria, e revitalizaron o comercio marítimo e as comunicacións co continente americano, ademais de iniciar un interesante proceso de escolarización que incidiu, sobre todo, na mellora das condicións educativas das clases populares rurais e mariñeiras de Galicia desde comezos do século XX ata o inicio da guerra civil, grazas ás chamadas Sociedades de Instrución.



Deste xeito, durante as tres primeiras décadas do século XX, moitos pobos e vilas galegos comezaron a contar con espazos educativos adecuados ―tanto no que se refire á súa concepción arquitectónica como á dotación de medios materiais e humanos― nos que a poboación infantil en idade escolar, e tamén a adulta analfabeta, puido formarse ao abeiro de correntes pedagóxicas progresistas e innovadoras, a unha distancia considerable das vellas e destartaladas escolas rurais e os seus rudimentos instrumentais.